پهپادهای هوایی دریایی (زمزارهای پرنده)

هواپیماهای بدون سرنشین نسل بعدی می توانند مثل زیر دریایی ها وارد آب شوند.

اتومبیل های پرنده را فراموش کنید. زیر دریایی های دارای قابلیت پرواز به زودی ظهور خواهند نمود. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در حال توسعه یک نسخه پیشرفته از زیردریایی های بدون سرنشین است که قادر است پرواز نماید.

این زیر دریایی ها بدون سرنشین مثل گلایدرهای زیر آبی می توانن با نیروی بسیار کم و با تغییر شناوری خود مسافت های زیادی را طی کنند. در سال ۲۰۰۹ میلادی یکی از این گلایدرها کل اقیانوس اطلس را طی نمود. اما عیب این گلایدرها سرعت کند آنهاست، به همین دلیل پرواز می تواند به آن ها کمک کند.

این امر که یک وسیله نقلیه بدون سرنشین بتواند زیر آب حرکت کرده و پرواز نیز نماید غیر ممکن نیست. به عقیده آقای دن ادواردز از آزمایشگاه تحقیاتی نیروی دریایی واشنگتن دی سی “هواپیما های بدون سرنشین و زیر دریایی های بدون سرنشین از لحاظ پیکر بندی بسیار شبیه هستند”.

ماموریت های علمی زمزارها

زیر دریایی های بدون سرنشین زیر آب از دهه ۹۰ میلادی برای ماموریت های طولانی علمی مانند ردیابی نهنگ ها، نظارت بر جریان اقیانوس ها و مشاهده آتشفشان های زیر آب مورد استفاده قرار می گرفت. آنها همچنین به طور گسترده ای توسط نظامیان جهان استفاده می شوند – ایالات متحده و چین دارای ناوگان پهپادی بزرگی هستند. یکی از این گلایدرهای بدون سرنشین آمریکایی در دسامبر گذشته توسط  چین شکار گردید، چین اعلام کرد که این زیر دریایی بدون سرنشین در حال جاسوسی در داخل خاک چین بوده و شر و صدای زیادی بر پا نمود.

نیروی دریایی ایالات متحده اکنون مشغول کار بر روی گلایدر با قابلیت پرواز و زیر دریایی شدن با نام خاص Flying Sea Glider است. نسخه آزمایشی کوچک این طرح قبلاً با موفقیت به پرواز درآمده است، این Drone بدون سرنشین تمام اندازه در سال آینده تولید خواهد شد با وزن حدود ۳۰ کیلوگرم، سعی خواهد کرد بیش از ۱۵۰ کیلومتر پرواز کند، سپس روی آب لمس کرده و به زیر دریایی تبدیل شود.

آقای ادواردز می گوید “شیرجه (سقوط درون آب) های گذشته موفقیت آمیز بوده اند”. تیم طراحی، شیرجه های کم عمق مانند اردک را آزمایش کرده است اما سر انجام تصمیم گرفته اند برای جلوگیری از آسیب دیدن هواپیما، شیرجه به سبک “پلیکان ها” صورت گیرد، گرچه اینکار باعث پاشیدن آب زیاد و ایجاد سر و صدا می شود.

گرچه ملاحضات طراحی بسیار متفاوتی برای ماشین های پروازی و شنا گر وجود دارد. هواپیما ها دارای پوست نازک و پر از هوا هستند، در حالی که زیر دریایی ها دارای بدنه بسیار ضخیم برای ضد آب بودن هستند و فضاهای خالی زیادی برای کنترل شناوری نیاز دارند.

بنابراین زیر دریایی های پرواز کننده باید جنبه های هر دو را ادغام نمایند. این پرندها هنگام ورود به آب، بخش هایی از بدنه از جمله بال ها را پر از آب می کنند تا بتوانند وزن لازم برای رفتن تا عمق ۲۰۰ متری را بدست آورند. در پایان ماموریت یک قایق گلایدرها را جمع آوری می کند.

ایده استفاده صنعتی برای این وسایل، یافتن سریع محل نشت نفت در اقیانوس هاست. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا از این وسایل برای یافتن مین های دریایی و یا بررسی موانع زیر آبی استفاده می کند.

نیروی دریایی در حال یافتن راه هایی است که اجازه دهد تا این گلایدرها پس از پایان ماموریت زیر آب دوباره به پرواز در آیند.

در پروژه جدیدی ربات دو زیست ولاکس می تواند به ماموریت های خشکی دریایی را با موفقیت به اجرا در آورد.

تیم ایراتک